Evenwichtig, speels en mensvriendelijk? De beschrijving uit de rassenstandaard past niet zo bij het beeld wat veel mensen bij de Bulterriër hebben; een gevaarlijke vechtersbaas. Het is tijd om de vooroordelen over dit ras weg te nemen.
Bulterriërs hebben nog steeds een slecht imago. Ze worden gezien als agressieve honden die snel bijten. Geen wonder, ten slotte staan ze in veel landen op de lijst van gevaarlijke honden. Het houden is alleen toegestaan met een vergunning of zelfs verboden.
Maar als men de aard van dit hondenras van dichterbij bekijkt, krijgt men een heel ander beeld: Bulterriërs zijn buitengewoon vriendelijk en aanhankelijk. Ze hebben een erg nauwe band met hun baasje en genieten met volle teugen van knuffelmomenten. De FCI-standaard nr. 11 beschrijft de Bulterriër als “zeer goed voor mensen”, hoewel de hond wel koppig is. Net als veel andere rassen neigen bulterriërs ook te domineren. Vanwege hun intelligentie en zelfvertrouwen zijn ze enigszins kritisch ten opzichte van commando’s van hun baasje. Soms luisteren ze niet als opdrachten in hun ogen zinloos zijn. Daarom is het erg belangrijk zo vroeg mogelijk met de opvoeding van een Bulterriër te beginnen en ze als ze nog pup zijn aan mensen te laten wennen. Met een consequente opvoeding en een uitgebreide socialisatie kan men van de Bulterriër een gedisciplineerde en evenwichtige gezinshond maken. Zijn speelse en levendige aard komen vooral tot uitdrukking in de omgang met kinderen. Men moet kinderen echter niet zonder toezicht met de hond laten spelen. Want ook kinderen moeten leren hoe ze moeten omgaan met het vurige temperament en de speelse woede van de Bulterriër.
Hoewel de Bulterriër erg vriendelijk is voor zijn familie, is hij erg achterdochtig tegenover vreemden. Dankzij zijn stabiele karakter valt hij mensen niet zonder reden aan. De in wezen vredelievende Bulterriër ziet agressie niet als een oplossing, hoewel hij in zeer gevaarlijke situaties zeker niet zou aarzelen om zijn baasje moedig en dapper te verdedigen. Bij soortgenoten heeft de Bulterriër eerder de neiging om aan te vallen. Als een Bulterriër geen goede opvoeding en socialisatie heeft gehad, kan deze onverdraagzaamheid tegenover andere honden veranderen in gevaarlijk territoriaal gedrag. Een vroege socialisatie en een strenge opvoeding zijn niet alleen essentieel voor een vreedzaam samenleven tussen mens en hond, maar ook tussen hond en hond.
Met de eivormige kop, de kromme neus en de spleetogen is de Bulterriër niet bepaald het gebruikelijke schoonheidsideaal van honden. Maar het zijn waarschijnlijk deze bijzonderheden die liefhebbers van dit ras waarderen. Zijn “downface” (afwijkende koplijn) maakt deel uit van zijn uiterlijk. De zogenaamde “Romeinse neus” hebben Bulterriërs te danken aan de fokkerij-inspanningen van Raymond Oppenheimer en zijn Ormandy kennel. De kleine dunne oren staan dicht bij elkaar op het hoofd en zijn stijf rechtopstaand.
Al met al is het uiterlijk van de Bulterriër aanzienlijk veranderd in de loop van zijn fokgeschiedenis. Niet alleen het hoofd, ook de grootte en kleur van dit rashond hebben veranderingen ondergaan. Terwijl aan het begin van de fokkerij nog steeds in verschillende groottes werd gefokt, hebben Bulterriërs een schouderhoogte onder de 35,5 cm. Daarom behoren ze tot het onafhankelijke ras van “Miniature Bull Terrier” (FCI-Standard nummer 359). De schofthoogte van de “grote variant” ligt meestal tussen de 40 en 55 cm. Een bijzonderheid van dit ras is echter dat er in de rasstandaard geen beperkingen voor grootte of gewicht worden gespecificeerd, zoals bij andere rashonden gebruikelijk is. De enige voorwaarde in dit verband is dat de grootte in overeenstemming moet zijn met het gewicht. De goed gebouwde gespierde hond moet een uitgebalanceerde lichaamsbouw hebben met een maximum aan substantie, wat natuurlijk niet betekent dat hij een maximaal gewicht zou moeten hebben. Wendbaarheid en snelheid kenmerken de Bulterriër sinds het begin van de fokkerij. Terwijl het Engelse hondenras oorspronkelijk alleen in puur witte kleur werd gefokt, erkent de Britse Kennelclub sinds 1933 ook gekleurde Bulterriërs. Deze ontstonden door het kruisen met Staffordshire Bull Terriers aan het begin van de 20ste eeuw. Hoewel aanvankelijk apart gefokt werd, zijn kruisingen van witte en gekleurde fokhonden sinds 1950 toegestaan. Bulterriërs komen voor in de volgende kleuren: zwart, gestroomd, rood, fawn en driekleurig. De desbetreffende kleur moet overheersen. Vlekken op het hoofd worden geaccepteerd. De kleur blauw is niet toegestaan. De iets glanzende vacht van de Bulterriër is kort en glad en voelt erg hard aan. Sommige vertegenwoordigers van dit ras krijgen een warme zachte ondervacht in de winter.
Geschiedenis
Het ras de Bulterriër ontstond als een kruising tussen het oude type van de Engelse buldog, de rond 1880 uitgestorven White English Terrier en de dalmatiër. Er wordt de voorkeur gegeven aan de zogenaamde „allrounder“ , een perfecte combinatie van de drie hondentypes. Toch zijn er tot op de dag van vandaag vertegenwoordigers van dit ras die qua uiterlijk erg lijken op een van de drie voorouders. Deze Bulterriërs verdeelt men in het dalmatiër-type (vrij langbenig, iets lichter en eleganter), het Bulldog-type, (eerder kortbenig, zwaar en plomper) of het terriër-type.
De systematische fokkerij van de Bulterriër begon pas omstreeks 1850 en werd uitgevoerd door de dierenhandelaar James Hinks uit Birmingham, Engeland. Omdat er geen fokboeken of andere gegevens zijn uit de eerste jaren is het onbekend wat het fokdoel van Hinks precies was. Men vermoed dat hij in de Bull Terrier eerder een gezelschapshond dan een vechthond zag, een soort „mode accessoire“ voor de rijke man van de opkomende middenklasse. Het staat vast dat de moedige en snelle honden ook werden ingezet om op dassen te jagen (Engels; badger-baiting) en om ratten te doden (Engels; rat-killing). Zo zou een gestroomde Bulterriër met de naam „Pinscher“ in 1865 in slechts 36 minuten en 26,5 seconden 500 ratten hebben gedood.
De Bulterriër werd echter pas bekend als gevechtshond in de beruchte dierengevechten in de 18e en 19e eeuw. De adel en het Engelse volk hielden van hondengevechten en hielden weddenschappen, waarmee ze hoopten veel geld te verdienen. De gespierde en snelle Bulterriër werden zo afgericht dat ze geen angst kenden en agressief waren. Het waren bijtgrage honden die het publiek een brute show gaven. Toen deze wrede manier van vermaak in Engeland in 1835 verboden werd, had de Bulterriër het imago van een onbarmhartige gevechtshond. Dit imago kleeft vandaag de dag nog steeds aan hem. Terwijl het ras toen al gezien werd als vredig en gehoorzaam. Dat staat zelfs in berichten uit de tijd van de gevechtshonden. In de berichten stond dat de Bulterriër buiten de gevechtsarena allesbehalve agressief was en gevechten liever uit de weg ging. Uit statistieken blijkt dat de Bulterriër net zo graag bijt als een teckel. Toch staan ze op de lijst van gevaarlijke hondenrassen. Daar zijn verschillende redenen voor. Dat ligt echter niet aan de Bulterriër maar aan onserieuze fokkers en eigenaren die hun te kort komende zelfvertrouwen willen compenseren met een scherpe gevechtshond.
Fokkerij en gezondheid
Om het imago van de toenmalige gevechtshond te verbeteren is mensvriendelijkheid nu een belangrijk criterium bij de beoordeling van geschikte fokhonden. Ook in de rassenstandaard wordt benadrukt dat de Bulterriër ondanks zijn eigenwijsheid erg lief is voor zijn baasje. Honden die niet aan dit criterium voldoen, die dus agressief zijn of een onstabiel karakter hebben, moeten van de fokkerij worden uitgesloten.
Als je een Bulterriërpuppy wilt aanschaffen moet je absoluut naar een serieuze fokker gaan. Alleen dan wordt gewaarborgd dat de jonge hond ook echt een rasechte Bulterriër is die voldoet aan de eisen van de standaard. Zodat je zeker weet dat je niet voor onaangename verrassingen komt te staan. Neem niet alleen de tijd om de juiste puppy uit te kiezen, maar neem ook de tijd om een juiste fokker uit te kiezen. Wees niet bang om de fokker te overspoelen met vragen zodat je veel te weten komt over de fokomstandigheden en de gezondheidstoestand van de honden. De fokker moet meerdere jaren ervaring hebben in het houden van Bulterriërs. Het is het beste als hij lid is van een vereniging. Een gewetensvolle fokker die geeft om het welzijn van het hondenras zal graag jouw vragen beantwoorden en je de fokomgeving, de moeder en zijn certificaten laten zien.
Bulterriërs hebben aanleg voor de volgende ziektes: navelstreng hernia, neiging tot gevoelloosheid (bij witte honden), tumoren, hart- en vaatziekten en nier- en gewrichtsaandoeningen. Daarom moet de fokker uitgebreide gezondheidstests omtrent deze genoemde ziektes uitgevoerd hebben. Er moet niet alleen gelet worden op de gezondheidstoestand van de puppy’s, maar ook op die van de ouders, broers en zussen. Gezonde puppy’s waarbij geen genetische aanleg voor een ziekte aanwezig is, gelden over het algemeen als robuust en kunnen ongeveer 10 jaar worden. Afgezien van de nodige inentingen en controles is een bezoek aan de dierenarts zelden nodig.
Bulterriër voeding
Veroorzakers van een ziekte zijn naast erfelijke aanleg vaak ook fouten qua voeding. Een te hoog eiwitgehalte in de voeding kan bijvoorbeeld een negatief effect hebben op de gezondheidstoestand van de huid. Vooral witte Bulterriërs die vaker aanleg hebben voor huidproblemen hebben een evenwichtige en eiwitarme voeding nodig. Een laag eiwitgehalte behoedt het organisme en vooral de nieren van de Bulterriër. Bij vertegenwoordigers van het ras in wiens familie nieraandoeningen voorkwamen, kan verkeerde voeding ernstige gevolgen hebben.
Omdat Bulterriërs snel kunnen aankomen moet de hoeveelheid voer niet al te groot zijn. De voeding moet bovendien vetarm en licht verteerbaar zijn.
Om te voldoen aan de voedingsbehoefte van de Bulterriër, moet de dagelijkse hoeveelheid voor 60 procent uit vlees bestaan (vers vlees is het beste) en voor 40 procent uit groente, fruit en graan (rijst). Voor meer informatie over de behoeften van jouw Bull Terrier – die kan variëren afhankelijk van het geslacht, de leeftijd en de fysieke activiteit – kun je het beste contact opnemen met jouw fokker of dierenarts.
De verzorging van een Bulterriër is makkelijk en kost niet veel tijd. Het korte en gladde haar hoeft maar een keer per week geborsteld te worden. Als je de nagels regelmatig knipt en de ogen en oren schoon maakt, is de hond goed verzorgd.
Voor de opvoeding en de houding van deze rashond is echter meer tijd en ervaring nodig. Eigenaren van een Bulterriër hebben veel zelfvertrouwen nodig. Het stigma van een gevaarlijke rashond brengt af en toe problemen met zich mee.
Afgezien van beperkingen rondom houding, fokkerij en de import van een Bulterriër hebben bezitters vaak te maken met vooroordelen en vijandigheid van andere mensen. Bulterriërbezitters hebben voorlopig nog te maken met afkeurende blikken, hysterische reacties en moeilijkheden bij het zoeken naar een woonruimte. Denk voor de aanschaf van een Bulterriër goed na of je met dergelijke reacties kunt omgaan.
Een Bulterriër is niet geschikt voor onzekere en onervaren hondenbezitters. Niet alleen andere mensen maar ook jouw Bulterriër zal jouw onzekerheid uitbuiten. Door hun sterke karakter hebben de rashonden snel de neiging om zelf de leiding te nemen als jij niet consequent bent en geen leiding geeft. Zelfs puppy’s zijn al verbazingwekkend sterk en kunnen in verkeerde handen gevaarlijk gedrag ontwikkelen. Bulterriërs hebben van nature een uitgesproken beschermingsinstinct en voldoende moed om in geval van nood ook in te grijpen. Ze hebben een vroegtijdige en consequente opvoeding nodig om hun baasje te gehoorzamen en vertrouwen te hebben in zijn leiding. Goed opgevoede en vroeg gesocialiseerde Bulterriërs zijn fijne familiehonden die weliswaar zelfbewust maar ook trouw en vriendelijk zijn tegenover hun baasje. Om de geconcentreerde energie van jouw hond in goede banen te leiden is een hondensport zoals behendigheid ideaal. Ten slotte heeft de atletische hond voldoende beweging en bezigheid nodig – maar ook genoeg aandacht.
Als het je lukt om alle moeilijkheden die het houden van een Bulterriër met zich meebrengt te trotseren en je jouw hond goed bezighoudt en goed weet op te voeden, draag je er wellicht een beetje aan bij dat het imago van dit bijzondere hondenras zich stapje voor stapje verbeterd.
Soeverein en gelaten – zo komt een evenwichtige Cane Corso Italiano over. Officieus is het uit Zuid-Italië afkomstige ras ook bekend onder de naam "Italiaanse Mastiff" of “Italiaanse Molosser”. Buiten Italië wordt het ras steeds bekender. Het ras is vooral geschikt voor sportieve baasjes met veel plaats en hondenervaring.
Een Pinscher in kleinformaat? Vergis je niet! De Dwergpinscher is een ‘echt mannetje’. Wie op zoek is naar een leuk en gezellig schoothondje is bij de Dwergpinscher aan het verkeerde adres. Ondanks zijn grootte heeft de levendige familiehond een enorme drang naar sport en beweging en houdt zijn baasjes flink in beweging.
De pluizige vacht en de grootte maken van de Shiba Inu in eerste instantie een aantrekkelijke metgezel voor veel hondenliefhebbers. Maar het samenleven met de Japanse hond vereist kennis over hondenopvoeding. Je moet het ook leuk vinden om samen met je hond te bewegen.
