De Amerikaanse Akita ontwikkelde zich na het einde van de Tweede Wereldoorlog. Amerikaanse soldaten brachten Japanse Akita’s naar hun thuisland en begonnen de honden daar zelf te fokken. In vergelijking met zijn Japanse verwanten is de Amerikaanse Akita aanzienlijk groter en sterker. Maar hij heeft tot op de dag van vandaag nog steeds het jachtinstinct van zijn Japanse voorouders.
Stokken pakken en door ringen springen? De Amerikaanse Akita is veel te trots voor zulke banale spelletjes. De waardige rashond met het FCI-standaardnummer 344 voert liever nuttige taken uit. Het kost dus enige moeite om een Akita te motiveren om mee te doen. Het ras is wel extreem goed in staat om te leren en zeer atletisch. Vanwege zijn hoge intelligentie en neiging tot dominantie is het echter niet makkelijk om de hond te trainen.
Trouwe metgezel, maar niet voor iedereen weggelegd
Als je als hondenliefhebber geen ervaring hebt met het opvoeden en trainen van honden, kies dan liever een iets ‘eenvoudiger’ ras. Een Akita hoort thuis in de handen van een ervaren hondenbezitter die geniet van de uitdaging. Met de juiste training en vroege socialisatie kan een Amerikaanse Akita worden getraind als uiterst loyale en zeer loyale gezelschapshond. De hond houdt dan boven alles van zijn gezin. De Amerikaanse Akita beschermt en bewaakt, en in staat is tot verbazingwekkende prestaties, niet alleen in hondensport.
Kunnen Amerikaanse Akita’s samenleven met kinderen, katten & andere huisdieren?
De Amerikaanse Akita heeft een hechte familieband nodig en is absoluut ongeschikt om alleen in een kennel te houden. Als afstammeling van de wolf wil hij zijn ‘roedel’ om zich heen hebben. Een baasje en eventueel de kinderen van het gezin zijn meer dan voldoende. Als hij in een vroeg stadium went aan andere huisdieren, lukt samenleven met katten, hamsters, cavia’s en andere huisdieren meestal zonder problemen. In principe is en blijft de Akita een eenling die meer van rust houdt dan van drukte.
Hier is een fijnzinnige aanpak gevraagd!
Op vreemd bezoek reageert een Amerikaanse Akita weifelend. Hij observeert eerst aandachtig van een afstand. Maar je zult hem niet betrappen op agressief gedrag. Hoewel hij als jachthond als extreem dapper en onverschrokken wordt beschouwd, bijt de Amerikaanse Akita mensen niet zomaar. Hij is daardoor niet zeer geschikt voor beschermende servicetraining. Zodra je zijn vertrouwen hebt gewonnen, is het een zeer vriendelijke en gevoelige hond. Bij zijn opvoeding moet je dus niet alleen consequent, maar ook vooral fijngevoelig zijn. Het uitoefenen van druk of zelfs geweld leidt bij de trotse, gevoelige Akita al snel tot onwetendheid en koppigheid. Daardoor ontstaan weer onoverkomelijke problemen in het band tussen hond en mens.
Uiterlijk
Kenmerkend voor de Amerikaanse Akita, die ook wel de ‘Grote Japanse Hond’ wordt genoemd, zijn de brede, sterke kop in de vorm van een stompe driehoek. Zijn driehoekige oren zijn naar voren gericht. De dik behaarde gekrulde staart draagt de Akita op zijn rug draagt of opzij. Ten opzichte van zijn kop zijn de meestal donkerbruin gekleurde ogen vrij klein en ook zijn snuit staat vrij laag.
Verschillen met de Japanse Akita Inu
Vergeleken met zijn naaste verwant, de Japanse Akita Inu, is de Amerikaanse Akita aanzienlijk groter en zwaarder. Reuen hebben een schofthoogte van maximaal 71 cm en een gewicht tot 55 kg. Ook teven zijn relatief sterk met een maximale schofthoogte van 65 cm en een maximaal gewicht van 40 kg. Zijn indrukwekkend uiterlijk wordt versterkt door de dikke vacht met veel ondervacht die bijzonder dicht en lang is op de staart, croupe en schoft (maar niet langer dan 5 cm). Amerikaanse Akita’s komen voor in allerlei kleuren – ook sesam en gestroomd.
Hoewel witte, rode en brindle Akita’s de voorkeur hebben in Japan, zijn pinto’s en zwarte maskers vooral populair in Amerika. In principe moeten de verschillende tinten duidelijk van elkaar aftekenen als de hond meerdere kleuren heeft. Gevlekte honden hebben meestal gelijkmatig gerangschikte, grotere vlekken die verspreid zijn over meer dan een derde van het hele lichaam op een witte vacht.
Geschiedenis
Tot na de Tweede Wereldoorlog werden de Japanse Akita en de Amerikaanse Akita als één ras beschouwd en dus ontwikkelden ze zich vrijwel identiek tot dat punt. De oorsprong van beide varianten ligt in Japan, waar ze al bijna 5.000 jaar samenleefden met mensen, zoals blijkt uit afbeeldingen van honden op kleivaten en bronzen klokken. Ze werden ontdekt in de Japanse regio Akita, waar ze aan het begin van de 17e eeuw reeds werden gebruikt om op beren, wilde zwijnen en gevogelte te jagen. In de 19e eeuw verscheen de Akita ook in hondengevechten, die in 1908 in Japan werden verboden. Om vechthonden nog groter en sterker te maken, werden Tosa- en Mastiff-honden in deze tijd gekruist. In 1931 werd het grote Japanse ras, dat een van de oudste in de Aziatische wereld is, uitgeroepen tot ‘natuurlijk monument’. Het was lange tijd verboden ze uit Japan te exporteren.
Het veelvuldig kruisen met andere hondenrassen zorgde er uiteindelijk toch voor dat het uiterlijk van de Akita’s van het begin tot het midden van de 20e eeuw sterk veranderde. Dit resulteerde in talloze, sterk verschillende lijnen. Om enige orde in deze ‘chaos’ te brengen, werden de honden ruwweg onderverdeeld in twee verschillende bloedlijnen: de Ichinoseki-lijn en de Dewa-lijn. De honden die Amerikaanse soldaten aan het einde van de Tweede Wereldoorlog mee naar huis namen, stammen grotendeels af van de Dewa-lijn.
Waarom ontwikkelden Japanse en Amerikaanse Akita’s zich zo ver uit elkaar?
In de daaropvolgende jaren groeide een aanzienlijke populatie van grote Japanse honden in de Verenigde Staten. Toen de Akita Kennel Club in 1956 werd opgericht (later omgedoopt tot de ‘Akita Club of America’), begon het gericht fokken van het ras op Amerikaanse bodem. Maar Japan erkende de nieuwe Amerikaanse lijn niet en de American Kennel Club (AKC) sloot in 1972 ook zijn stamboek voor import uit Japan. Als gevolg van het gebrek aan uitwisseling tussen de twee landen, ontwikkelden de Japanse en Amerikaanse fokkerij zich sterk los van elkaar. Hoewel de AKC vanaf 1992 weer fokimport uit Japan toestond, was het verschil tussen de vrij kleine Japanse Akita’s en de sterke Amerikaanse Akita’s zo groot geworden dat men nauwelijks meer van één enkel ras kon spreken.
Definitieve tweedeling van het Akita-ras
In 2000 besloot de Fédération Cynologique Internationale (FCI) daarom om het ras op te delen in de Japanse Akita (standaardnummer 255) en de ‘Great Japanese Dog’ (American Akita, standaardnummer 344). De eerste standaard voor de Amerikaanse Akita, gepubliceerd door de American Kennel Club in 1972, diende als basis voor de nieuwe FCI-standaard.
Gezondheid
In Europa zijn er nu zowel fokkers van de Amerikaanse als de Japanse lijn. Op de voorgrond van de huidige fokinspanningen staat het behoud van de rastypische kenmerken. Maar ook de gezondheid en kracht van het ras hebben topprioriteit voor de fokkers. Dankzij de strenge fokvereisten en de inspanningen van veel fokkers is de Amerikaanse Akita nu een vrij robuust ras dat geen rastypische ziekten heeft. Ook voor andere typische hondenziekten blijkt hij meestal niet bijzonder gevoelig. Naast aandoeningen aan de gewrichten (HD) zijn de rastypische aandoeningen beperkt tot huid- en haaraandoeningen.
De American Akita en voeding
Waar moet ik op letten bij voeding voor een Akita?
De oorzaak van mogelijke huid- en haaraandoeningen ligt in het eten dat een Akita krijgt. Een te hoog aandeel ruw eiwit (dat bijvoorbeeld in zogenaamde energievoeding of hoogwaardige voeding zit) kan bijvoorbeeld leiden tot grootschalige allergische reacties van de huid. Ook graan- en sojaproducten kunnen bij Akita’s huid- en vachtproblemen veroorzaken. Let bij het kopen van kant-en-klaar hondenvoer daarom zeker op de ingrediënten vermeld op de buitenkant van de verpakking. Als het voer een hoog aandeel granen of zelfs soja bevat, kies dan liever een ander product.
Een kwestie van smaak?
De Amerikaanse Akita kan dus last hebben van allergieën; verder stelt hij dezelfde eisen aan zijn eten als alle andere honden. Als directe afstammeling van de wolf en dus als carnivoor (vleeseter), moet zijn eten gebaseerd zijn op een hoogwaardige dierlijke eiwitbron in de vorm van vlees (of vis). Maar geef hem vanwege genoemde gevoeligheid voor allergieën liever geen varkensvlees. Kies liever rundvlees, lamsvlees, wild of struisvogel, eventueel in combinatie met groenten en rijst. Of je ervoor kiest om dit als droog of nat kant-en-klaar voedsel, rauw of vers gekookt, hangt uiteindelijk niet alleen af van de smaak van de hond, maar ook van jouw voorkeuren. Sommige hondenbezitters geven de voorkeur aan het snelle, ‘allround’ traditionele hondenvoer, anderen kiezen dan weer voor vers, zelf samengesteld voedsel, waarvan de samenstelling en bereiding tijd en knowhow vragen.
Alleen vaste maaltijden voeren
Waar je uiteindelijk ook voor kiest, het is belangrijk dat je hond altijd vers water kan drinken. Maar geef het eten zelf alleen als vaste maaltijden (twee per dag voor de volwassen hond) en neem het uiterlijk na 20 minuten weg – ongeacht of er nog iets in zijn voerbak ligt of niet. Over het algemeen volstaat voor Akita’s heel weinig voedsel in verhouding tot hun grootte. Controleer het gewicht van je Akita om te weten te komen wat de juiste hoeveelheid is.
Verzorging
Net zo regelmatig als je zijn gewicht controleert, is het ook nodig je hond te verzorgen. Dankzij de harde, korte en zelfreinigende vacht van een Akita zal zijn verzorging je gelukkig niet teveel moeite kosten. Het is voldoende om het haar één of twee keer per week te borstelen – zo houd je zijn vacht glanzend en kun je tegelijkertijd in een vroeg stadium mogelijke huidirritaties opmerken die veroorzaakt worden door een onjuist dieet. In de rui (twee keer per jaar) is het raadzaam hem dagelijks te borstelen. Door het oude, dode haar met de borstel te verwijderen, zal je hond niet alleen gemakkelijker van vacht wisselen, maar kom je in je huis ook minder haar tegen.
Is een Akita als huisdier geschikt voor jou?
Zelfs als de zorg en voeding van een Amerikaanse Akita relatief eenvoudig is, onderschat je beter niet wat er bij komt kijken om een Amerikaanse Akita te houden. Een Akita vraagt er misschien niet altijd om, maar hij heeft veel beweging nodig om gezond en fit te blijven. Twee korte rondjes om de hoek is zeker niet genoeg. Hierbij komt nog dat het ras slechts in beperkte mate geschikt is voor deelname aan hondensporten. Hoewel deze grote Japanse hond van nature erg sportief is, laat hij, zo trots en onafhankelijk als hij is, zich niet verleiden tot pure bewegingsspellen. Alleen wanneer het je lukt om de spelletjes zinvol te maken voor je hond, zal hij gemotiveerd zijn om naar een hondensportschool te gaan.
Een andere uitdaging, naast de eerder genoemde koppigheid, is het jachtinstinct dat hij nog steeds bezit en dat ongewenste gevolgen kan hebben bij gezamenlijke activiteiten. Vooral in en rond bossen is het onverstandig om je Akita van de lijn te laten. Om ervoor te zorgen dat dit goed werkt en hij met zijn kracht uiteindelijk niet met jou aan de lijn loopt, start je het beste vroeg met de lijntraining. Om een volwassen Akita later goed te kunnen houden, is het enorm belangrijk om een puppy liefdevol, maar consequent, te trainen en hem uitgebreid te socialiseren.
Wanneer je overweegt een Akita te kopen, moet je daarom voldoende ervaring hebben in het opvoeded en trainen van een hond. Heb je de nodige kennis en ervaring en verdiep je je tegelijkertijd in de specifieke kenmerken van dit trotse en onafhankelijke dier, dan zal je in een Akita een ongelooflijk loyale partner vinden die alles voor je over heeft.
Soeverein en gelaten – zo komt een evenwichtige Cane Corso Italiano over. Officieus is het uit Zuid-Italië afkomstige ras ook bekend onder de naam "Italiaanse Mastiff" of “Italiaanse Molosser”. Buiten Italië wordt het ras steeds bekender. Het ras is vooral geschikt voor sportieve baasjes met veel plaats en hondenervaring.
Een Pinscher in kleinformaat? Vergis je niet! De Dwergpinscher is een ‘echt mannetje’. Wie op zoek is naar een leuk en gezellig schoothondje is bij de Dwergpinscher aan het verkeerde adres. Ondanks zijn grootte heeft de levendige familiehond een enorme drang naar sport en beweging en houdt zijn baasjes flink in beweging.
De pluizige vacht en de grootte maken van de Shiba Inu in eerste instantie een aantrekkelijke metgezel voor veel hondenliefhebbers. Maar het samenleven met de Japanse hond vereist kennis over hondenopvoeding. Je moet het ook leuk vinden om samen met je hond te bewegen.
